ხარ ოქროსფერი,
ხარ კახიძე და ხალხში დგახარ,
ხარ შვილი ხალხის,
რა კარგია,
ჩვენს დროში
გვყავხარ...
როდესაც სდუმხარ,
რა თქმა უნდა, ჯანსუღო, სხვა ხარ,
სახემოღრეცილ
მეციხოვნეს
(ბოღმისგან!)
ჰგავხარ...
ხოლო, როდესაც
აზრად იკვრის ფიცხელი ხმები,
როდესაც მღერი
და სიმღერით
ხვედრს ჩვენსას
ჰყვები, -
ვკვდები, ვცოცხლდები,
სისხლის ჩემის ჩხრიალით ვკრთები,
ვხვდები ყველაფერს
და შრიალით
მეზრდება
ფრთები...
ჩვენ ვართ მოსული
ათასწლების ლურჯი ნისლიდან -
ამოგწკრიალებს
საყვარელი
ხმები კისრიდან.
Murman Lebanidze - Jansul Kaxidzes
მურმან ლებანიძე - ჯანსულ კახიძეს
No comments:
Post a Comment