როგორც ერთადერთს,
შენ ხარ ყველასთვის,
მხოლოდ არავინ,
სახელწოდებას პარავ სამყაროს,
შენსას,
რომ გერქვას _ადამიანი.
სახელებს,
ჩემთვის ძვირფას სახელებს,
სახეებს,
არცერთს,
რომ არა ჰგვანან,
დაგვის ზამთარი,
გასწმენდს მზის ოფლი,
მოუმაქმანებს მკლავზე სარტყელად.
როდესაც შეგხვდი,
ასი წლის მერე,
ჩემი ტყავიდან გამოქცეული,
შენ ისევ ისე დაგვილ–დავარცხნილს,
გენთო კვარცხლბეკზე ნორჩი სხეული.
ჰო,
მაინც ყველა გაერთადერთებს,
ყველასთვის,
მაინც შენ ხარ არავინ,
ამ სახეს,
ამ ჩემს საყვარელ სახელს,
მოვიპარავ და დავაარქივებ...
Lela Lashxi
No comments:
Post a Comment