მიფათურებდა სულში ხელებს ჭრელი დემონი,
თვალშიგაყრილი ღმერთს ვუზივარ ძოწის მუხლებზე,
შენზე ოცნებას,
აქაც ვეღარ ვერიდებოდი,
დაუსრულებლად ვუამბობდი,
ჩემს მკვდარ მუზებზე...
შორსა ვარ ახლა,
ისე,
როგორც შორს ვარ ყოველთვის,
ისე ახლოს ვარ შენს ფიქრებთან,
როგორც მზე ცასთან,
მივდიოდი და ნაფეხურად გულს გიტოვებდი,
ჭრელი დემონი ოკეანის ნაპირებს გასცდა
და ზღვა ჩაცელა,
უკანასკნელ კენჭამდე მარჯნის,
განთიადს სული ,
ისე უმალ ამოახვრიპა,
რიგში ელოდნენ,
დამცირებულ სათქმელს ღეჭავდნენ,
იმან კედელზე აგვაკრა და ყველა დაგვხვრიტა!
ხმაგაბზარული,
აღმართ–აღმართ მე და ის,
"დიდი",
დაღლილნი,
მაგრამ მაინც ზევით ამოვდიოდით,
მიტევებული ომის სურნელს ვერ განვიცდიდით,
როცა მოვბრუნდი,
ჩვენს კვალდაკვალ,
შენც მოდიოდი...
Lela Lashxi
No comments:
Post a Comment