მურმან ლებანიძე - მიხა შილდერი

საკმაო იყო,
ოთხი-ხუთი გვეშოვნა კილო
ბურვაკის ხორცი,
მიხას ჰქონდა შილდური ღვინო, -

ჰქონდა კი არა
(არიფებად, ეტყობა ვღირდით!),
პოეტებისთვის
ჩამოჰქონდა ის ღვინო შილდით,

„შავუბეროთო!“ -
დარეკავდა გახარებული
და საღამოჟამს,
არც კი იყო დაღამებული,

იქ, ჩუღურეთში,
მერის ჭერქვეშ, საათის რვაზე,
მუხრანს და მურმანს,
„ბასკო“ ოთარს შეგვყრიდა სმაზე...

და ვჭიხვინებდით,
ვხვიხვინებდით ზაფხულის ღამით
და მთელი ღამე
ენთო ლექსი ზღაპტრული ჯამით

და მე არ მახსოვს
საყვედური უბნისგან თქმული:
„არ გვაძინებთო!
გააწვრილეთ ლექსებით გული!“

პირიქით, - მალვით,
ანუ კრძალვით აღებდნენ ფანჯრებს
და ლურჯ ღამეში
ჩვენს ხმამაღალს ისმენდნენ აზრებს.

ეჰ ის დრო სჯობდა!
ჩვენი მიხა - კი! ახლაც რეკავს:
“თვალთ დამაკლდაო,
გულსა მჩხვლეტსო, სახსრებში მტეხავს...“

როგორ დავჩლუნგდით!
როგორ მოვტყდით! როგორ დავმძიმდით!
როგორ გავცივდით!
ერთურთს ასე როგორ დავცილდით!

ხომ არ დავბერდით?!
ოცნებებს სიყრმისას შევრჩით!
იყო კი როსმე
სიყრმე იგი?! - ვკითხულობ ეჭვით.

ძმავ მიხაილო!
გესალმები თვითრჯულს და ამაყს!
გიფასებ ძმობას,
პურს და ღვინოს! გიმადლი ამაგს!

როგორც პოეტი,
ფიროსმანის შენა ხარ „მასტის“ -
ხარ „თვითნასწავლი“
შენს ლექსს გულის ნათელი დასდის,

შენ გვაპატიე,
ოხრად გვისვამს შენი „შტოფები“,
ვერსად დავსტამბეთ
აქამომდე შენი სტროფები:

„არცა ვარ ქრისტიანი, არცა ვარ ურია,
ღმერთი შემომაკვდა, სიმართლე მწურია!“

ან:

„მომრგვალო არის ამ მიწის სფერო, -
იცის ქვეყანამ და იცის მიხამ, -
სხვა არაფერი არ დაიჯერო,
გზას სადაც იწყებ, ისევ იქ მიხვალ!“

Murman Lebanidze - Mixa Shilderi
მურმან ლებანიძე - მიხა შილდერი