მურმან ლებანიძე - "ბორბლის ხმაური წყდება"

ბორბლის ხმაური წყდება
და გამთენიის ბნელში,
მატარებელი დგება
თოვლით გასუდრულ ტყეში.

"სად ვართ?" - ვკითხულობ წყენით, -
"რა გვჭირს, შევჩერდით რისთვის?!" -
სარკმელს მომდგარან ხენი,
ღამე - ცხენივით გვიცდის. . .

ვდგავართ ხეობის ფსკერზე,
თოვლი შრიალით ბარდნის,
გადმოკიდულან მთებზე
ვერცხლის ტყეები ზამთრის.

შევხარი ძელქვის ოლეს,
ვხვდები, მიხარის, მიკვირს -
ორ საქართველოს შორის
ეს ხომ მთა არის ლიხის!

და, უცბად, ვერცხლის ტყეში, -
ჰგავს სიზმრისას და არც ჰგავს, -
კვამლი ამოდის მრეში,
იმერულს ვხედავ ჯარგვალს . . .

გამოჰქცევია კაცი
დროს და ეპოქას თვისას,
წარბშეკრული და მკაცრი,
თავს მარტოობით იცავს.

არც გაზეთს ელის შენსას,
არც დღიურს ელის ფოსტას;
ალბათ კარტოფილს თესავს,
ტყიურს სჯერდება ბოსტანს . . .

ოჰ, გაბუტულო ქოხო,
მდგმურო ტყიური სახლის,
გამოჰქცევიხარ როგორ,
ქვეყნის ხმაურს და ძახილს?!

კი! მეც ვიფიქრე გაცლა!
კი! გადავწყვიტე ბევრჯერ!
მე ვერ შევიძელ, მკაცრად
რაც გლეხმა კაცმა შესძელ . . .

რკინის ბორბალი სხლტება,
მატარებელი მიჰქრის,
ქოხი ზურგსუკან რჩება,
მივალ, მიმყვება ფიქრი:

ათი ჩაივლის წელი,
ოციც ჩაივლი წვრილად,
ნაოცნებარი წრფელი
გამახსენდება ხშირად -

ხარაგოულის ახლოს
ტყეა, შესული ხნეში,
კაცი იმერი სახლობს
კენტად - უსიერ ტყეში.

Murman Lebanidze - Borblis Xmauri Wydeba
მურმან ლებანიძე - ბორბლის ხმაური წყდება