მიყვარხარ, როგორც გლეხს უყვარს მიწა,
როგორც დასიცხულ მიწას - ღრუბელი,
მაინც მიყვარხარ, მებრძვი თუ მიცავ,
ჩემი მხსნელი ხარ თუ დამღუპველი.
და წინ კარივით მეხსენება სივრცე,
თითქოს ბავშვისთვის წამალი მიმაქვს,
ეს გრძნობა ჩემში სინანულს იწვევს,
უკვე გარდასულ დღეების მიმართ.
ასე იქცევა ნახატი ხატად,
ლერწამი - სტვირად და ორთქლი - წვიმად...
ეს გრძნობა ჩემში იმედებს ბადებს,
ჯერ მოსასვლელი დღეების მიმართ.
otar chiladze-miyvarxar
No comments:
Post a Comment