შენთან ალბათ მიწა იწვის,
ჩემთან ზაფხულია ოდეს,
იყოს სურნელება წიწვის,
გარეთ ქარაშოტი ქროდეს.
გულში დაბუდებულ სევდას,
დრონი მკურნალობენ ღადრით,
რადგან ბავშვობიდან სდევდა
ევას უნებლიე ხათრი
ადამს მიაწოდა ვაშლი,
არვის არ ახსოვდა ღმერთიც,
წარსულს ვერასოდეს წაშლი,
საბედისწეროა ერთიც
ბიჯი გადადგმული მრუდე,
არაფერი გშველის მხვნელო,
უცებ,დრო რომ გადაბრუნდეს,
კვლავ ვირთხებს დარჩებათ ლელო.
ბოლო კეთილი აქვს ზღაპარს,
ბევრიც არ შეშვენის გესლი,
კეთილს ვინ აუგებს საფარს,
ხელისგულზე დგას და ესვრი.
გარეთ ქარაშოტი ქროდეს,
ქედს რომ არ გიხრიდეს მადამს,
ევას გააღვიძებ ოდეს,
ჩემში გავაღვიძებ ადამს.
lasha-giorgi - chemtan zafxulia odes
No comments:
Post a Comment