გალაკტიონ ტაბიძე - ფერი მზესა და ქარს მოჰყავს

ფერი მზესა და ქარს მოჰყავს
გაზაფხულის სადარი,
შენ კი ლოყას,
შენ კი ლოყას,
გადაგკროდა ზამთარი.
მიდიოდი, როგორც მკვდარი,
როგორც მკვდარი სანანი,
ჰქროდა ქარი,
ჰქროდა ქარი,
თრთოდა იასამანი.
ხალხის ზვავთა და გლეტჩერთა
გარს ბრუნავდა მდინარე;
არ შეჩერდა,
არ შეჩერდა,
არ იკითხა: ვინ არი?
ახლა სხვაა.
კაცის თვალი
ქალს სიხარულს ადარებს,
სადაც ქალი,
სადაც ქალი,
ქალის სახეს ატარებს.
სალამი ამ მწიფობისთვეს!
მზე რომ სჯერა მცინარი,
ყველა გისმენს...
ყველა გისმენს,
და კითხულობს: ვინ არი?
ფერით მზესა და ქარს მოჰყავს
სიხარულის შევსება
და შენს ლოყას
და შენს ლოყას
გზნება ეალერსება.

galaktion tabidze-feri mzesa da qars mohyavs