ნაზად შეხრილი, გაფურჩქვნილი, მუნ ვარდი
ხანცა იღიმვის, ხანცა ნაზობს წყნარადი,
სცქერს რხევით წყაროს, მოწანწკარეს, ტანადი.
ზეფირო – მქროლე, განმაგრილე, მღელვარე,
მსუბუქად ჰქროდა, ყვავილთ ამაელვარე;
იაც სოსნადა, ნარნარადა, მდგომარე
ვარდის ახლოსა, უკლებლობსა მარადი.
ვარდი ამაყი იტყვის წყნარი, მცინარი:
„იავ, წვრილ-ძირავ! ნახე, შენთან ვინ არი;
ვით თავისუფლობ, ვითა ლაღობ აქ მდგარი?
რად არა იცი, მეტრფის კაცად კაცადი?“
იამან თმენა, სრულ მოსმენა ინება;
ვარდი ქარითა ბორბალითა იძრცვნება –
მაშინ შიშველი, გაფლიდული იხრება,
ეტყვის იასა: „აწ ვგრძენ ჩემი ნაბადი“.
ნიკოლოზ ბარათაშვილი - უტყვსა მინდორსა, მწვანოვანსა, ნაზარდი
No comments:
Post a Comment