გაყვითლებული ვარდის ფოთოლი,
ქალწულის ხელმა მიუძღვნა იგი,
დიდება ნაზი, დიდება წრფელი.
და ამ საჩუქარს ის ინახავდა
განუწყვეტელის ცრემლების ფრქვევით,
სანამ მეორე ვინმე მგოსანი
არ შემოვიდა მასთან შემთხვევით.
დაფნის გვირგვინით შუბლშემკობილი,
- იცი? - ღიმილით ეტყოდა პირველს -
მე ამ გვირგვინით ხალხმა შემამკო,
არ ჰგავს შენს ღმერთას და შემომწირველს.
პირველ მგოსანში შურმა იფეთქა,
დასწვა გულისთქმამ, მაგრამ შეჩერდა
და უპასუხა: ‘ხალხს მუხლმოდრეკილს
იპოვის მუდამ, ვინც შენებრ მღერდა.
მისთვის კი, ვინაც სიყმაწვილიდან
გასცდება ხალხს და განაპირდება,
ვარდის ფოთოლიც საკმარისია,
დაფნის გვირგვინი მას არ სჭირდება!"
გალაკტიონ ტაბიძე - ვარდის ფოთოლი
No comments:
Post a Comment