არაფერს ვნიშნავ, როცა გინდა რამეს ვნიშნავდე
უმეტესს, ვიდრე სიტყვებია (მე ეს მაშინებს),
მაშინაც, როცა მკითხულობ და "?"-თან
ჩერდები, როგორც შუქნიშანთან და გზას აგრძელებ
დანიშნულების "."-მდე, ანუ სახლამდე,
"," დღის მერე და დაღლილი, კითხვას საძილე
აბით ამთავრებ, რომ დილიდან, ისევ ახლიდან
დაიწყო; როცა ცრემლის ლაქად რჩები სარეცელს,
ან როცა თითის ანაბეჭდად რჩები მაგიდას,
ჭიქაზე; როცა ჩვენში დარჩეს, მაგრამ არ იცი,
რა მოუხერხო ამ დარჩენებს ჩვენში - არ გინდა
ფიქრი ამაზე, ან არ გინდა ფიქრი ზოგადად,
გულიდან იგლეჯ, ან პირიქით, გულში ინახავ;
ან როცა ყელში, როგორც ასთმა, როგორც ბრონქიტი,
გიჭერს სული და სასუნთქ გზასაც, უკან დასახევ
გზასავით გიჭრის; ან უბრალოდ, თითზე სათითეს
იკეთებ, ნემსში ძაფს უყრი და ფიქრობ: რას იზამ,
თქვას, რომ ყველაფერს საზღვარი აქვს, თქვას და ატირდეს
ვისთვის ძალიან იოლია, ვისთვის - არც ისე...
და ნაცვლად ცრემლის, სისხლის გუბედ რჩები სარეცელს.
და ჭიქის ნაცვლად, ნამსხვრევები რჩება მაგიდას.
და შეიძლება საშველია, მაგრამ არ გინდა.
და არაფერი შეიცვლება, მაგრამ არ იცი.
Giorgi Sajaia - Me Vcxovrob Wignshi
გიორგი საჯაია - მე ვცხოვრობ წიგნში
No comments:
Post a Comment