სწუხდა ცხოვრებას, გლოვობდა.
და დღე არ იყო ნათელი,
უკუნით ბნელში ცხოვრობდა.
გადიოდა დრო, სიცოცხლე,
ბნელში სიბნელე მატობდა,
მაგრამ სანთლისა სისავსე
ცრემლებში ღმერთით ხარობდა.
ცდილობდა ძალა ბოროტი -
ძალისა თვისსა მაცდურით,
რომ დაემონა მონობით
მონა უფლისგან მართული.
ხან შეაჭიდა გრიალ ქარს,
არწია როგორც ლერწამი,
ხან მაცდურ ხერხებს მიმართა, -
იყო ცხოვრებით ვერაგი.
მაგრამ ნათელი სანთელი
ხედავდა შორით სინათლეს,
არ აღელვებდა ცა ბნელი,
სწამდა რომ ის გაინათებს.
იწვიდა დღეც და ღამეცა,
უმზერდა მზეს და მთვარესა,
გულს არ იტეხდა სჯეროდა,
სიცოცხლეს კვლავ უმღეროდა.
იცნო უფალმა სანთელი
და ის შემოსა ნათელით
და უთხრა ესე სიმართლე;
ქვეყნად იყავი სინათლე,
აჰა იცხოვრე სამოთხედ,
დღე უკუნითით ხარობდე,
ვერ შეგაშინოს სიბნელემ
და სამუდამოდ იმღერე.
სანთელმავ თავი დახარა,
ადიდა უფლის დიდება
და სიხარულის ამარამ
სთქვა: ჩემთვის აღარ ბინდდება.
ასე ნაგრძნობი სიცოცხლე
ჩემებრ რითმებში მოვყევი,
ვიცი სადამდეც ვიცოცხლებ
ბოროტს არ დავემონები.
Mixeil Qashiashvili - Santeli
No comments:
Post a Comment